Sempre vin a Pedro así. Pendente de todos os que quere, incapaz de pasar desapercibido, didáctico sempre, emprendedor con iniciativas e amigo de celebralo todo coa súa xente.

Estos encuentros constituyen un privilegio por haberte conocido y tratado personalmente y calibrar tu profesionalidad y capacidad de trabajo que se ha visto corroborada por tu obra bibliográfica, de la que he recibido generosamente algunos ejemplares, que me han impresionado por su profundidad.

Podemos presumir os alfoceses de contarmos cun pensador de cabeceira, cun asesor en asuntos de alta complexidade, que veñen sendo todos os que atinxen ao ser humano.

Pedro Rubal conserva la mente lúcida y un gran sentido del humor, siendo capaz de escribir lo mismo artículos de opinión sobre temas de actualidad con profundas reflexiones filosóficas que amenos prólogos como los que me escribió a mí para algunos libritos que yo escribí para los amigos.

El camiña, como bo filósofo a carrelo da ciencia, pero sen lastrar o campo do lector de tal xeito que este mantén a liberdade de non enfociñarse na opinión de calquera. Isto non o priva de que, cando o considera oportuno ou necesario, non faga unha defensa nidia e sen paliativos das verdades e dos principios que constitúen os piares da cultura occidental.

Estas liñas non son máis ca un humilde tributo a un “mestre” que non só é recoñecido como profesor, intelectual ou pensador, senón que tamén como unha gran persoa, modesta a pesar dos seus exitosos logros, e de cuxas conversas seguimos aprendendo.

Sobre todo, por enriba de todo, está a súa coherencia, esa virtude que emparella -como se fosen dous namorados- as palabras e a vida, o pensamento e a acción, a teoría e a práctica. Nunca deixa unha oración sen rematar, un argumento incompleto.

He sido alumno de Pedro Rubal. He tenido esa suerte y lo digo porque me ha permitido tratarle y conocerle de cerca y, lo que a priori pudiera parecer una falta de respeto por mi parte al referirme a él despojándolo de cualquier tipo de tratamiento, lo hago intencionadamente para resaltar la cercanía del personaje hacia todos los que, de una u otra forma, nos relacionamos con él.

Lo primero que quiero hacer es felicitar a Don Pedro porque el próximo 14 de julio cumplirá 90 años, algo que no parece fácil y que siempre merece celebración. Don Pedro lo ha conseguido pero lo más importante es que ha llegado a ellos concitando y cosechando “amores”, como demuestra este homenaje que se le está rindiendo y al que yo me he querido sumar.

Nosos pais aprendéronnos moitas cousas, viviron unha etapa da historia de España moi complexa e trataron de “predicar co exemplo” para que nosoutros tomáramos boa nota do camiño que tiñamos que facer, supoño que non sempre ben acollido pola nosa parte (como por outra banda correspondía á idade que tíñamos). Mais, pasado o tempo, sentímonos moi agradecidos e orgullosos por toda o sua teima.

Carme e Pedro van raramente separados. Chamas por un e veñen os dous decontado. Entras na casa deles e respiras verdade e ciencia aberta. E escoitas esa música tranquila da ribeira, cando o paporrubio, a lavandeira e outras aves das que teñen a graza de poder falar, quer en directo, quer en metafórico, son tocadas pola graza filosófica da nube que coroa ambas cabezas.

Pedro dende xove foi amante da ciencia, entregándose por completo á formación dos seus alumnos e ó mesmo tempo publicando os seus coñecementos sobre a filosofía e outros artigos sobre diversos temas.

Para nós é unha honra poder compartir a ledicia dos noventa anos; agardamos que a felicidade se repita con saúde outros 32.850 días para poder seguir gozando da compañía de don Pedro Rubal Pardeiro, exemplo senlleiro de “amor á sabedoría”.

Na nosa zona coñecémolo máis como Pedro da Costoira, o barrio onde el naceu. Eu persoalmente sempre o admirei pola súa sabedoría. Un auténtico erudito na súa materia. Posiblemente tan sabio que, para o resto das persoas coma min, nos era fácil comprender certas reflexións filosóficas que facía.

A súa formación humanis­ta e o talante dialogante, participativo, reflexivo, ponderado e imparcial, fan del un mestre sempre en activo, do que nos bene­ficiamos os que, por razóns de amizade e relación, asistimos ás súas instrutivas conversas.

Bromas son bromas, pero a nosa amizade é algo moi serio, que perdura tantos anos despois grazas a que Pedro Rubal (e Carmen sempre con el) é un imprescindible, un sabio e unha magnífica persoa.

Sendo a vida un don da Natureza, unha vida ben levada é un don do coñecemento, da cultura, do esforzo, do cumprimento como enseñante, da colaboración social e solidaria, da convivencia familiar; aunadas estas nobres virtudes revélase unha forma de valor que redunda nunha felicidade compartida coa túa dona Carme.