Naceu na parroquia de Castro de Ouro, concello de Alfoz, no barrio da Costoira, o 14 de xullo de 1931. Seus país eran humildes labregos. O padre, Xesús Rubal Uz, dedicábase tamén a facer zocas; súa nai, Antía Pardeiro Lorenzo atendía as tarefas da casa e acompañaba ao marido tamén nas do campo. Non tiveron máis fillos. El – que procedía por súa nai dunha familia de Pacios, Terra Cha, ao través dun sobriño dun cura de Adelán, que o casou en Alfoz – era afeccionado a ler; ela tamén, porque na casa sempre tiñan dispoñibles periódicos, xa que o pai, moi coñecido por Mariano da Costoira, era carteiro deste concello. A casa da Costoira segue en bo estado.
Casa natal de Pedro Rubal
A Pedro seu pai, cando empezou na escola, a facer contas e recorda que lendo unha Enciclopedia de Álvarez, e aínda recorda como lle a diferenza entre unha monarquía absolutista e constitucional. Decidiu poñelo a estudar, como se dicía, por unha inxustiza que habían cometido no Axuntamento, cunha distribución do Consumo, favorecendo aos ben situados e prexudicando os máis pobres. El fora membro da Comisión nomeada ad hoc e burláronlle os acordos da mesma. Chegou a casa indignado, e dixo que o seu fillo quería preparalo para evitar que tivera na que sufrir tales inxustizas. Aínda que os recursos económicos era ben escasos, envíoo a unha Academia que impartían esas clases de bacharelato en Ferreira do Valadouro. Alí fai os tres primeiros anos e os restantes ata sete, con reválida universitaria, ao final, cun mestre moi coñecido por “Mestre do Condado”, que posuía unha excelente formación matemática.
Avós maternos
Esa reválida chamábase “Exame de Estado”. Aquí outra anécdota. O que levaba nota neste exame podía presentarse a unha proba selectiva para obter beca no primeiro ano de estudos na Universidade. Pedro estaba en condicións de facelo; pero tivo que anticipar a volta á casa porque non lle chegaban os cartos que levaba para esperar esa proba. Rifáronlle na casa porque non pedira os cartos e tamén algún veciño en boa disposición de facilitalos en caso de necesidade, que non comprendían que se perdera esa ocasión.
Empezou a estudar Dereito por libre. En primeiro había como oso o Dereito Romano, que impartía o famoso D. Álvaro D´Ors Pérez Peix, asistido de o Dr. Fuenteseca e o Dr. Portos, o padre de Asunta. Pasouno sen dificultade, como tamén outras materias, menos Dereito Político, que dicían que estaba a cargo dun policía. No ano seguinte enfermou a madre e non puido prepararse en forma, y decidiu facer as prácticas de Procurador dos Tribunais, que eran dous anos, coa correspondente teoría, elementos de materias de Dereito e especialmente o Dereito Procesual, e exame na Audiencia Territorial de A Coruña.
Carnet do Colexio Oficial de Filosofía (facer clic para ver completo)
Matriculase e coléxiase de Procurador (había que gañar o pan), o que exerce 18 anos, durante os cales ten ocasión de coñecer e relacionarase profesionalmente con prestixiosos avogados: D. José Sánchez Gacio (que fora gobernador civil da Coruña), Constantino Díaz e Alejo Barxa, en Mondoñedo; Pedro González, Benigno Varela e Enrique Santín, en Lugo, e Martínez Risco e Iglesias Corral. Eles deixáronlle valiosas ensinanzas, eran avogados que levaban os casos de apelación, sobre todo os de Lugo e A Coruña , e incluso algúns deles tiñan simpatías mutuas de carácter político: Sánchez fora Gobernador da Coruña, e Iglesias Corral, Fiscal Nacional da República.
Carnet de procurador (facer clic para ver completo)
Pese a que a profesión que exercía non lle ía nada mal, o ambiente xudicial, con testemuñas, informes periciais, clientela, etc., non era nin suficientemente apracible nin reconfortante culturalmente, por iso o Rubal decidiu licenciarase en Filosofía e Letras e opositar a profesor de bacharelato. Empezou traballando e estudando, restando horas a o sono, por oficial dispensado de asistencia a clase por razóns de traballo, unha modalidade que substituía o ensino libre: Podía ir a clase como calquera oficial, tiña necesariamente que presentarse aos exames parciais e podía adquirir apuntes en fotocopias dos catedráticos, porque sempre había bos estudantes que os vendían. E así, viaxando en moto a Santiago, asistindo algúns días as clases máis interesantes, estudou e traballou de procurador. Fixo oposicións a agregado de Filosofía, e levou de 395, o número 126, co cal aínda podía aspirar a praza en moitas capitais de provincia, pero preferiu o Instituto de Ribadeo, a onde se trasladou do de Mondoñedo, onde era interino. En Ribadeo ostentou o cargo de Secretario do Centro, e desde el foi trasladado a Burela en comisión de servizo, como o primeiro director do Instituto, pola Delegación de Lugo, cando aínda non estaban transferidas as competencias a Autonomía de Galicia. Logo, e xa de volta a súa praza a Ribadeo, aspira a acceder a cátedras, leva praza de catedrático no Instituto San Rosendo de Mondoñedo, onde acaba na Dirección nos últimos anos da súa vida activa, e fai 25 anos en setembro que está xubilado.
Con seu pai e con Carmen, contestando a un veciño na licenciatura
Tivo sempre afección a escribir. Durante varios anos foi correspondente de “La Voz de Galicia” no Valadouro, colaborou no Progreso, en algunha revista do Ensino; colaborou en “Tendencias 21”, revista dixital da Universidade de Comillas, e comenta artigos na tamén revista dixital “Fronterasctr” (“ctr”,iniciais de ciencia, tecnoloxía e relixión).
Tarxeta de corresponsal de La Voz de Galicia (facer clic para ver completa)
O 7 de maio de 2012, na Facultad de Filosofía da Universidad Complutense de Madrid e invitado polo Presidente da “Asociación de Axioloxía”, D. José María Méndez, pronunciou a conferencia LA SOLIDARIDAD RESPONSABLE EN LAS SINERGIAS ECOLÓGICAS, dentro do XIXº CURSO SOBRE VALORES HUMANOS organizado pola Asociación Estudios de Axiología.
Traducíu do inglés os libros NATURAL SIGNS AND KNOWLEDGE OF GOD (Los signos naturales y el conocimiento de Dios), de Stephen Evans, e PRINCIPLES OF NEUROTHEOLOGY (Principios de la Neuroteología).
Os libros e artigos publicados están relacionados no libro "Evolución y Complejidad".
Homenaxe de Mondoñedo a Suso
Autobiografía de Pedro Rubal
Nacín o 14 de Xulio de 1.931, no lugar da Costoira, parroquia de Castro de Ouro, concello de Alfoz. Meu pai, Jesús Rubal Uz, era labrador e zoqueiro, e miña nai dedicábase as labores propias da casa, pero tamén axudaba nas fincas. Fun fillo único, razón pola cal podían permitirse algún gasto comigo, posto que a era unha familia humilde. Unha pequena saída era o oficio de meu pai, que alternaba coa agricultura.
O ambiente da casa, que era a de meu avó, Mariano Pardeiro, Mariano da Costoira, era favorable a lectura, porque el era o Carteiro de Alfoz, e alí viñan a recoller o correo os carteiros parroquias, principalmente os das zonas montañesas, como Pereiro. E na estafeta reuníanse a hora do despacho da correspondencia, dos periódicos, dos xiros que viñan dos países americanos da emigración, etc., as persoas destacadas de Alfoz, familias dos Mel, dos Abella, mestres e cregos, que non regateaban toda clase de comentarios. Eu era un neno, que aínda non empezara a escola; pero ía con meu avó e sempre oía algún eloxio, que, como non se tratara de moedas, non regateaban.
Talvez conveña engadir a todo isto que meu avó tiña uns canteiros que lle axudaban a arranxar e construír algunha casa, unhas irmás que tiña en Madrid fixérono cuns libros de veterinaria, e utilizábano de menciñeiro do gando, que lle proporcionaba moitas amizades. Diñeiro supoño que non, nin incluso a súa condición de contratista de obras lle debía de dar moitas ganancias, porque na casa vivíase sen demasiada acomodo. E explico todo osisto porque era o medio familiar no que eu me criei.
Un grupo de compañeiros das clases particulares
Os seis anos comecei a escola, ía ao lugar da Seara, onde un mestre, que era tamén alcalde, cumpría mellor co aparato burocrático que coas súas obrigas de docente. Meu pai non estaba moito de acordo, e empezou a mandarme a unhas clases particulares, e tamén el, no que sabía, explicábame. As enciclopedias de Dalmau ías manexando. E así seguín ata que decidiu enviarme a unha academia na que impartían clases de bacharelato. Alí estiven ata que aprobei o ingreso e os tres primeiros anos. Logo pasei a un mestre que poñía clases particulares, e era un bo matemático, e as clases dun capitán de mutilados, D. José Palmeiro, que foi alcalde de Alfoz, Licenciado en Ciencias Químicas, e con eses profesores terminei o bacharelato dos sete anos e fixen a Reválida Universitaria, na Universidade de Santiago, con nota.
Meus avós morreran e meu pai e miña nai quedaron na casa e tiveron que entregar fincas en herdanza as fillas e ao fillo do avó que xa había anos que estaban nas súas vidas particulares. Así, pois, se engadimos que meu pai enfermou aos cincuenta anos de Alzheimer, a situación económica non lles permitía sosterme en Santiago, por oficial, empecei Dereito por libre. Superei o primeiro ano, co oso do Dereito Romano; pero había que traballar en algo para atender a vida, así que decidín facerme Procurador dos Tribunais, preparando os dous anos de prácticas e teoría. Os exames eran na Audiencia Territorial da Coruña. Supereinos (non era moi difícil) e acto seguido matriculeime como procurador, e empecei a traballar. Certamente nunca me gustou esa profesión, e unha anécdota explica que me pasara a Filosofía e Letras.
A anécdota é a seguinte: Con motivo dunha reunión dos procuradores de Lugo, creo que para elixir decano, encontreime con Manuel María, que nin o coñecía nin sabía que traballaba de procurador en Monforte, ademais de rexer unha librería. Supoño que falamos da profesión e eu talvez lle confesei que non estaba nada contento con ela. Recordo que me aconsellou que entón debía deixar Dereito e estudar Filosofía e Letras. Reconsiderei o consello e fixen a licenciatura aconsellada, e como en aquela sazón non existía xa a posibilidade de estudar por libre, optei pola oficial dispensada de asistencia a clase por razóns de traballo, que había que acreditar. Era moi aceptable, porque gozabas de todos os dereitos como os oficiais e non che poñían falta por no asistir á clase. Terminei a carreira, e exercín cinco anos como interino, porque non convocaban oposicións. Logo opositei a agregado e levei praza. Elixín Ribadeo para seguir na casa, pasei alí creo que 12 anos, convocaron cátedras, entre elas unha no Instituto de Mondoñedo, conseguina e aí me xubilei.
Escudo de Mondoñedo. Homenaxe dos seus compañeiros do Instituto mindoniense
Polo que respecta a miña afección a escribir, xa desde mozo fun correspondente de La Voz de Galicia, e aínda conservo o carné e a medalla de prata que me concederan. Un director, cuxo nome non recordo, e so sei que tamén despois foino do Progreso, invitoume a incorporarme na Coruña, onde se encargaba de buscarme un posto, pero no podía deixar aos meus pais. Tamén colaborei no Progreso, na Revista dixital “Tendencias21”, e son autor de dous libros, “De Maquiavelo a Wallraff. Dos víctimas de la hipocresía ajena” e “Evolución y complejidad. Perspectivas científica y metacientífica”, e teño outro pendente na imprenta.
O “Consejo General de los Ilustres Colegios de Procuradores de España” outorgoume o DIPLOMA e a MEDALLA ao MÉRITO PROFESIONAL, o 24 de outubro de 1.991, en Madrid. Unha representación entregoumo en Lugo nunha celebración.
O concello de Alfoz nomeoume FILLO PREDILECTO DO CONCELLO, o 18 de setembro de 2.010. E fíxome entrega do correspondente diploma nunha celebración ad hoc.
Casa de Pedro Rubal